بسم الله الرحمن الرحیم
چرا اینقدر خیره خیره به زندگی مردم نگاه میکنیم!
چرا خودمون رو اسیر دنیا میکنیم!
در روایات آمده که حسد آخرین چیزیست که از دل بیرون میرود...
امیر المومنین علی (علیه السلام) می فرماید:
حسد دردیست که درمان ندارد....
این یعنی اگر قرار است ما دعا کنیم تا حسد از دلمان بیرون رود نباید بگوئیم:خدایا به ما توفیق بده که حسد را از دل بیرون کنیم،چون طبق کلام امام علی علیه السلام این حرف نشدنیست،یا بسیار سخت است.
باید بگوئیم :خدایا خودت حسد را از وجود ما بردار....
بعضی وقتا حسد همون دل خواستنه .
مثل یه چیزی رو میبینیم و دلمون اونو میخواد،اگه بتونیم بدستش بیاریم که هیچ،اگه نه وقتی اونو تو دست کسی ببینیم بهش حسادت میکنیم.در واقع باید گفت چشم ورودی دله .
وقتی دیدیم و خواستیم و بدست نیاوردیم و دست کسی دیدیم تخم حسد رو تو دلمون کاشتیم.
یا مثلا حسادت میکنیم به کسی که از ما محبوب تره،یا غنی تره،یا، یا، یا...
بنظر بنده حسد برای رفاقت بد ترین چیزه. .
اگه بین دوتا رفیق حسادت ایجاد شه که مثلا چرا رفیق من پیش بقیه محبوب تر از منه...یا زرنگ تر از منه یا و یا و یا ..
خب اون موقع رفاقت به رقابت تبدیل میشه و چون با حسد همراه رقابت سالمی نخواهد بود....
وقتی رفاقت به رقابت ناسالم تبدیل شد،دیگه اون رفیقا ،رفیقای قدیم نیستن...
دو تا غریبه ی آشنان...
گاهی هم حسادت رو با رقابت اشتباه میگیریم و حواسمون نیست که آقا جون این کاری که من دارم انجام میدم رقابت نیست حسادته...
در روایات داریم که خیلی بده که حسادتت رو بزبون بیاری.بخوای فلان نعمت دست فلان آدم نباشه.بعضی وقتا تو دل حسادت میکنی بعضی وقتا حتی به زبون هم میاریم که این خیلی بده.
مثلا بگیم ای کاش بجای فلانی من فلان نعمت رو داشتم .
البته یک راهی برای کنترل حسادت که از اینی که هست بیشتر نشه و کمترشه هست اونم اینه که به محسود محبت کنی.
یعنی به کسی که بهش حسادت میکنی زیاد محبت کنی.در اون صورته که میتونی ذره ای این درد بی درمان رو کنترل کنی.
چشم به هم چشمی یکی از تیر های قوی هست که کارش کاشت تخم حسادته.چه دلیلی داره اینقدر به زندگی دنیوی مردم نگاه کنیم!!
چرا به آخرتشون خیره نمیشیم!!
مثلا چرا اینهمه خیره خیره به زندگی امام خمینی ره نگاه نمی کنیم که زندگیش سراسر برای اسلام و خدا بود.
چرا با زندگی علما و فقها نگاه نمی کنیم!!!
چرا با حسادت و حب به دنیا خودمون رو آلوده به این دنیای فانی کنیم...!
چرا اسیر دنیا بشیم.
اگه حب به دنیا رو تو دلمون کاهش بدیم اون وقته که به آرامش می رسیم.هدیه دادن خیلی به این امر کمک میکنه.
اینکه بتونی از همه چیز به راحتی جدا شد و اونو برای رضای خدا و در راه اسلام هدیه داد.اون وقته که خدایی میشیم.
اون وقته که شهدایی میشیم.
اون وقته که خدا به ملائک میگه خلیقة الله که. میگفتم رو زمینه اینه.
اینه بنده من.
اون وقت معنی آرامش رو تو آغوش خدا حس میکنیم.
اون وقته که آسمونی میشیم....
والسلام
